ROZDZIAŁ 8

Mariusz

Ten występ Liliany różni się od pozostałych. Wydaje mi się, że wkłada w niego jeszcze więcej energii i serca niż zazwyczaj, Rafał zresztą ma podobne odczucia, bo w pewnym momencie pyta mnie, czy widzę jej zaangażowanie. Kiwam tylko twierdząco głową, wsłuchując się w głos dziewczyny. Gdy schodzi ze sceny, staje od razu obok Makowskiego, a mnie nie zaszczyca nawet krótkim spojrzeniem. Nasz przyjaciel ciągle porusza jakieś mało istotne tematy, podczas kiedy ja wciąż się w nią wpatruję. Lilka nic sobie z tego nie robi, już po chwili stwierdza, że idzie do domu i w tym momencie jej nie ma.
            - No, idź za nią - popędza mnie Rafał.
            - Skąd wiesz, że chcę za nią iść?
            Przewraca oczami i mruczy coś pod nosem, ale nie słucham go. Ma rację, więc zrywam się z barowego stołka, chwytam skórzaną kurtkę leżącą obok mnie i żegnam się z nim. Wychodzę z baru, ale nigdzie ani śladu Liliany. Idę kawałek w stronę mieszkania, które aktualnie zajmuje, lecz wtedy odwracam się, tchnięty nagłym przeczuciem i widzę ją na ławce w parku. Podchodzę coraz bliżej, a ona z każdym krokiem wydaje się coraz bardziej nieobecna. Oczy ma skryte za pochmurną zasłoną, jakby błądziła setki kilometrów od Bełchatowa. Otrzeźwia się dopiero w chwili, gdy siadam obok niej i pytam, czy możemy porozmawiać.
            - Nie musisz mi niczego wyjaśniać, Mariusz. Rozumiem cię - odpowiada, wstając.
            Nie ma czasu na zrobienie choć kroku, bo łapię ją za nadgarstek i ciągnę z powrotem na miejsce obok mnie. Siada zdziwiona, a ja nagle zapominam, co chciałem jej powiedzieć. Jej wzrok mnie rozprasza, a rozwiane rude włosy peszą. Widzę, że wyczekuje jakiejś mojej reakcji, więc po chwili wahania zaczynam mówić.
            - Przepraszam, że wtedy wyszedłem. Przerosła mnie cała ta sytuacja, twoje cierpienie. Nie powinienem był cię zostawiać bez słowa, a już na pewno nie powinienem wyjeżdżać bez odzewu. Zrozum mnie, musiałem to wszystko przemyśleć. Dopiero w Katarze dotarło do mnie, że muszę zwyczajnie ci o tym powiedzieć, bo chcę dalej móc z tobą rozmawiać, a przede wszystkim chciałbym ci pomóc.
            Jak długo mówię, tak długo Lilka nie rusza się nawet o milimetr. Kiedy docieram do końca mojego krótkiego monologu, uśmiecha się delikatnie, ale nie sztucznie. Wiem, że jedna jaskółka wiosny nie czyni, tak jak jeden uśmiech skierowany do mnie nie oznacza, że wszystko wróciło do normy, ale gdzieś w głębi siebie czuję, że mamy szansę na powrót do normalnych stosunków.
            - Myślę, że możemy zapomnieć o tym tygodniu milczenia - stwierdza, dalej się uśmiechając. - Może odprowadzisz mnie do mieszkania i opowiesz mi, jak zdobywało się brązowy medal?
            Z pozoru nic nie znaczące pytanie pozwala nam na zwyczajną rozmowę w czasie drogi na osiedle, gdzie mieszka Makowski. Jestem zdziwiony swobodą, z jaką wymieniamy między sobą zdania i właśnie ten fakt długo nie pozwala mi zasnąć.

Liliana

Po wejściu do mieszkania opieram się o drzwi i oddycham z ulgą. Nie mogę uwierzyć, że Wlazły po tym wszystkim, co usłyszał, jest w stanie tak po prostu przebywać w moim towarzystwie i jeszcze sprawia mu to przyjemność. Uśmiecham się sama do siebie i czuję się jak pięcioletnie dziecko, które odzyskało swoją ulubioną zabawkę po kilku dniach kary. Brakowało mi Mariusza, rozmów z nim, tego słodkiego uśmiechu i jego relacji z Rafałem. Po raz pierwszy od dwóch tygodni czuję, że to wszystko ma jednak jakiś sens, że istnieje nadzieja na lepsze jutro.

Kolejne dni upływają pod znakiem dogłębnej analizy papierów związanych z barem Rafała. Zgodził się, żebym mu pomogła wyjść z tego małego bagna, w jakie w ostatnim czasie się wpakował. Sprawa nie wygląda tak poważnie, jak opisywał ją Makowski, ale faktycznie lokal potrzebuje jakiegoś impulsu, który pomógłby mu zdobyć nowych klientów, a starych zachęcić do częstszego odwiedzania. Potrzebna jest kampania reklamowa i ciekawe atrakcje. Mam kilka pomysłów, które chcę spróbować wprowadzić w życie. Rafał jest zaskoczony moim zaangażowaniem, ale i szczęśliwy. Wobec tego wszystkiego wymyślił, że zatrudni mnie jednocześnie jako menadżerkę. Wyśmiałam go, gdy podzielił się ze mną swoją koncepcją, ale na drugi dzień ujrzałam umowę i nie miałam żadnego wyjścia.

W pierwszym tygodniu listopada tak mocno się skupiam na kwestiach finansowych i marketingowych, że rezygnuję chwilowo z występów w barze. Mój przyjaciel jest nieco niepocieszony, ale to przecież on wymyślił mi nową pracę, więc nie może narzekać. Mnie jednak też jest trochę z tego powodu przykro, bo to oznacza, że przez cały tydzień nawet przez chwilę nie zobaczę Mariusza, chyba że w telewizji. Ciągle narzeka, że nie ma czasu obejrzeć się za siebie, ponieważ trener daje im okrutny wycisk na treningach, więc nie przychodzi do naszego mieszkania już tak często, jedynie kilka razy w tygodniu wpada do baru na szybkiego drinka. Mimo to nasze relacje ciągle ulegają pogłębieniu, dużo rozmawiamy, chłopaki spotykają się, żeby obejrzeć mecze ligi hiszpańskiej, a ja im w tym towarzyszę, co w sumie obu wprawia w zdumienie.

W środowy wieczór siedzę w starym dresie w salonie i przeglądam papiery, co jakiś czas popijając herbatę z sokiem malinowym. Gryzę końcówkę długopisu i przygotowuję zestawienie kosztów i wpływów, lecz wiecznie coś mi się nie zgadza, nie mogę się skupić na swoim zadaniu, dlatego decyduję się na bardziej kreatywną zabawę, czyli zastanawianie się nad sposobami uatrakcyjnienia baru. Jednak wszystko mnie rozprasza, nic nie mogę wymyślić, zupełnie nie wiem dlaczego. Idę do pokoju po gitarę, wychodzę na balkon, siadam na posadzce i zaciągam się papierosem. Patrzę na ciemne, nocne, bełchatowskie niebo, na którym nie widać żadnych gwiazd. Nieco się rozluźniam, a potem zaczynam brzdąkać na gitarze. Nie gram żadnych konkretnych utworów, raczej bawię się dźwiękami wydobywającymi się z instrumentu podczas szarpania strun. Ćwiczę najtrudniejsze chwyty barowe, gdy ktoś oplata mi ramiona kurtką. Zdezorientowana spoglądam w górę, zauważając Mariusza, który po chwili cmoka mnie w policzek i słodko się uśmiecha. Dobrze, że jest ciemno, więc atakujący nie jest w stanie zobaczyć mojego palącego rumieńca na policzku.

- Chcesz się przeziębić? – pyta gniewnie, ale jednocześnie siada obok mnie i nie ukrywa swojego uśmiechu.

- Nawet gdybym się przeziębiła, to znajdzie się ktoś, kto zaaplikuje mi jakiś magiczny napar i następnego dnia będę zdrowa. – Uśmiecham się szeroko i puszczam mu oczko.

- Oj, Ostrowska, Ostrowska, grabisz sobie!

- Ja? – pytam z miną szczeniaczka, udając zdziwienie.

- Tak, ty, mądralo. – Wstaje szybko z posadzki, wyciąga dłoń w moją stronę i niemal rozkazuje: - Chodź do środka.

Łapię jego dłoń i przechodzi mnie ciepły dreszcz. Ciągnie mnie do salonu, siadamy na kanapie i dopiero w jasnym świetle rozchodzącym się po tym pomieszczeniu dostrzegam konsternację i lekki smutek na twarzy siatkarza.

- Maniek, wszystko w porządku? – pytam prosto z mostu.

- Tak, tak – odpowiada szybko, za szybko, ale nie drążę dłużej tego tematu.

Po kilku minutach wchodzę do pokoju z dwoma kubkami herbaty. Mariusz siedzi dalej na kanapie i wpatruje się w papiery, które zostawiłam na stoliku. Zerka na mnie pytającym spojrzeniem, a ja wzruszam bezwiednie ramionami.

- Bar Rafała ma kłopoty – bardziej stwierdza, niż pyta. Siadam obok niego i kurczę się pod jego bacznym spojrzeniem.

- Takie minimalne – odpowiadam w końcu.

- Takie minimalne, że od tygodnia nie występujesz, tylko siedzisz w domu, próbując coś z tym zrobić – oznajmia, jakby był przekonany o swojej racji. Którą, swoją drogą, ma.

- Poprosił mnie o pomoc, więc się tym zajęłam. A przerwa od występów raczej mi nie zaszkodzi. – Przygryzam zdenerwowana wargę. Nie mam pojęcia dlaczego spojrzenie Wlazłego tak mnie deprymuje.

- Ej, spokojnie. – Uśmiecha się, widząc moje zakłopotanie i jednocześnie gładzi moją dłoń. – To jakie problemy ma ten nasz kochany Makowski? – pyta po chwili.

- No cóż… Nie wiem, czy chciałby, żebym ci o tym mówiła – odpowiadam skonsternowana.

- Lilka, przecież ja chcę wam pomóc, a mam chyba w Bełchatowie jakieś chody, nie uważasz? – Chichoczę, gdy widzę jego oburzoną minę i zaczynam opowieść o problemach Makowskiego.

Mariusz, o dziwo, słucha mnie z zainteresowaniem, co jakiś czas wtrącając krótkie uwagi, często dopytuje o szczegóły, jakby coś na ten temat wiedział. Czuć, że bardzo chce nam pomóc. Przez następną godzinę przerzucamy się pomysłami na ratowanie lokalu. Postanawiamy w ciągu kilku następnych dni porozmawiać o nich z Rafałem, bo wydają się całkiem ciekawe i łatwe do realizacji, a mogą przynieść wymierne korzyści. Gdy przestajemy już rozwodzić się nad sprawami baru, Mariusz opowiada o treningach, meczach, wszystkim co związane z siatkówką, ani słowem nie wspominając o rodzinie. Od Rafała wiem, że nic się nie zmieniło, Wlazły nadal mieszka sam, a na dodatek w ostatnim czasie bardzo rzadko widuje się z synem, co chyba odbija się na jego psychice, bo w jego oczach ciągle widzę czający się smutek. Nie poruszam jednak tego tematu, nie chcę wprowadzać żadnych niezręczności. Po dwóch godzinach luźnych rozmów, orientujemy się, że jest już dwudziesta druga. Mariusz oznajmia, że musi lecieć. Odprowadzam go do drzwi i nagle zdaję sobie sprawę z tego, że nawet nie wiem, po co przyszedł.

- A tak w ogóle to po co dzisiaj tutaj przyszedłeś? – pytam zaintrygowana, a on nie udziela odpowiedzi na moje pytanie, tylko uderza się otwartą dłonią w czoło, na co ja reaguję gromkim śmiechem.

- Na śmierć bym zapomniał! Przecież mam dla was bilety na mecz!

- Jaki mecz?

- Z Dynamem. Dla ciebie i Rafała. Przyjdziecie? – Robi minę jak kot ze Shreka, a ja nie potrafię mu się oprzeć.

- Pewnie! – Przytakuję ochoczo i w podzięce całuję go w policzek.

- No, to do zobaczenia na meczu. Dobranoc, Lilka.

- Dobranoc, Mariusz.

Zamykam drzwi i jak głupia uśmiecham się sama do siebie, znowu.

Siedzimy z Rafałem w łódzkiej Atlas Arenie na idealnych miejscach, z których doskonale wszystko widać. Można swobodnie podziwiać zawodników, akcje i przeżywać jeszcze bardziej emocje towarzyszące takim spotkaniom. Łódzka publiczność bardzo ciepło wita Bartka, który od tego sezonu gra w Rosji. Mecz jest bardzo emocjonujący, pełen zwrotów akcji, ale to Skra nadaje mu rytm i spokojnie wygrywa całe spotkanie za trzy punkty. Na twarzach wszystkich siatkarzy widać te piękne i pokrzepiające uśmiechy. Są szczęśliwi, choć to zaledwie jeden mecz, ale widać, że traktowali go bardzo poważnie.

Po kilkunastu minutach hala pustoszeje, a ja i Rafał schodzimy na parkiet, gdzie zawodnicy się rozciągają. Chcę podejść do Mariusza i mu pogratulować, ale uprzedza mnie mały, blondwłosy chłopczyk, który pojawia się obok Wlazłego i mocno w niego wtula. Orientuję się, że to Arek, jego synek. Wyglądają razem tak uroczo, że o mało co nie płaczę ze wzruszenia. Już wiem, dlaczego Mariusz jest tak empatycznym i opiekuńczym człowiekiem. Siedzą obok siebie i żywo o czymś dyskutują. Malec mocno gestykuluje i coś opowiada, w jednym momencie twarz atakującego strasznie się spina. Jego oczy ciemnieją, a na ustach widać grymas bólu. Po chwili pojawia się obok nich Paulina, Mariusz mierzy ją okrutnie surowym wzrokiem. Patrzą na siebie kilka minut, a potem zaczynają się o coś kłócić. Czuję się jak niechciany obserwator, mam ochotę uciec z hali, ale nie mogę się ruszyć, nogi mam jakby przygwożdżone do powierzchni. Mariusz z Pauliną przekrzykują się nawzajem, a w oczach małego chłopczyka zbierają się łzy. Obserwuję to wszystko z niepokojem, chcę tam podejść i to przerwać, żeby Arek do reszty się nie rozpłakał, ale uprzedza mnie Rafał. Paulina patrzy na niego z wyrzutem, że przerwał im tę kłótnię, ale on cierpliwie im obojgu coś tłumaczy. Spogląda w moją stronę i kiwa palcem, żebym podeszła. Zdezorientowana patrzę  na niego z wyrzutem, lecz wykonuję jego polecenie.

- Liliana, możesz wziąć ze sobą Arka na zewnątrz? – pyta mnie Rafał, a moja mina wyraża ogromne zszokowanie. Mariusz wzrok ma wpuszczony w ziemię, a Paulina mierzy mnie złowrogim spojrzeniem.

- Chyba nie powinnam… - W trzech słowach wyrażam wszystkie swoje wątpliwości.

- Arek i tak teraz zostaje z Mariuszem,  a ta dwójka – wskazuje na małżeństwo Wlazłych – nie potrafi się dogadać, więc myślę, że nie będą mieli nic przeciwko. – Oboje milczą. – Przecież widzisz, co się dzieje – dodaje szeptem, tak że tylko ja go słyszę.

- To jak, mały, idziemy na spacer? – pytam nerwowo Arka, obawiając się jego reakcji, ale on ochoczo łapie mnie za dłoń, smutnym wzrokiem patrząc na rodziców.

- A mogę się pobawić z Oliwierem? – pyta, gdy wychodzimy z hali.

- Pewnie, tylko trzeba znaleźć Winiarskich. – Uśmiecham się do malca i prowadzę go na plac zabaw, gdzie siedzą Michał i Dagmara.

Arek bawi się z Oliwierem, biegają po zielonym terenie, a ja jak sparaliżowana siedzę obok rodziców tego drugiego. Dagmara po naszym zapoznaniu nie odzywa się, a Michał nerwowo uderza w swoje uda. Czuję się jak intruz. W powietrzu czuć napięcie, wiem, że Winiarski chce mnie wypytać o wszystko, ale obecność żony go powstrzymuje. Po kilkunastu minutach stwierdzają, że muszą już wracać do Częstochowy. Przyjmuję to z ulgą, chociaż na widok znów smutnego Arka kraje mi się serce. W ramach rekompensaty za szybkie rozstanie z przyjacielem proponuję mu powrót na halę, sądząc, że ta cała farsa już się zakończyła. Mały przyjmuje to z niesamowitym entuzjazmem, wierząc w to równie mocno jak ja. Gdy idziemy w stronę hali, rozdzwania się mój telefon. Zatrzymujemy się i odbieram połączenie od Rafała.

- Wszystko jest w porządku? – pyta na wstępie.

- Tak, jest okej, ale chyba nie po to dzwonisz – prycham.

- Och, wiem, przepraszam. Możesz zabrać Arka do naszego mieszkania?

- Ale po co? – pytam zadziwiona.

- Po prostu go tam zabierz, daj mu kolację, połóż spać w wolnym pokoju, a jak wrócę, to ci wszystko wytłumaczę. Proszę. – W myślach widzę, jak wznosi oczy do nieba.

- Dobra – syczę i się rozłączam.

Po godzinie Arek leży niespokojnie w łóżku, chcę zgasić światło i wyjść, ale zatrzymuje mnie jego smutny głosik i pytanie: „Przeczytasz mi bajkę, Lilka?” Odpowiadam na to uśmiechem, nie mam jak czytać bajki, ale postanawiam mu ją opowiedzieć. Pod koniec opowieści o Czerwonym Kapturku mały zasypia. Uśmiecham się, zauważając podobieństwo do Mariusza, całuję go w czółko i wychodzę z pokoju. W kuchni siedzą Rafał i Mariusz, ten drugi głowę ma opartą o stół, a Makowski majstruje coś przy kuchence. Kręcę przecząco głową, wchodząc do pomieszczenia. Rafał patrzy na mnie przepraszająco i wskazuje na Mariusza. Chyba chce, żebym go pocieszyła. Siadam obok Wlazłego i delikatnie głaszczę jego plecy. Podnosi głowę i patrzy w moje oczy, jego są niesamowicie smutne, widzę w nich łzy. Wtula się w moje ramię i szepcze nieme: „Przepraszam”, a ja go uspokajam. Po paru minutach siadamy w salonie, a ja oczekuję porządnych wyjaśnień, o czym obaj doskonale wiedzą.

Mariusz

Siadamy wszyscy w salonie, a ja ponownie ukrywam twarz w dłoniach . Lilka czeka na wyjaśnienia, które jej się oczywiście należą, ale nie umiem nic wykrztusić. Pod powiekami ponownie zaczynam czuć zbierające się łzy, a w ustach czuję nieprzyjemny smak. Ani Rafał, ani Lilka nie odzywają się i cierpliwie czekają na moją reakcję, wpatrując się we mnie w milczeniu. Wreszcie unoszę głowę, zarazem w geście rezygnacji przeczesując włosy palcami.
            - Paulina ostatnimi czasy znacznie rzadziej pozwalała mi na kontakt z Arkiem - zaczynam. Obydwoje kiwają głową, bo tę część historii znają doskonale. - Ciągle miała jakieś wymówki, zresztą sami wiecie. - Po dłuższej przerwie dodaję: - Arek powiedział mi dzisiaj, że ma nowego „wujka” - akcentuję dobitnie - z którym spędza praktycznie całe dnie. Opowiadał, że zabiera go do Wesołego Miasteczka, do kina, na plac zabaw. A na koniec powiedział: „Tak jak czasem robiłeś ty, tato, ale teraz nie ma cię już w ogóle.”
            Odwracam głowę w drugą stronę, by nie spoglądać na zatroskane oblicze Rafała i zdziwioną twarz Lilki. O ile Makowski wie, co zaszło, o tyle Liliana nie miała pojęcia aż do tego momentu. Nie zauważam chwili, w której przesiada się z kanapy na oparcie moje fotela i delikatnie gładzi moje napięte ramię.
            - Maniek...- zaczyna, ale kiedy spoglądam na nią zrozpaczony, chyba zapomina, jak chciała mnie pocieszyć. Pyta tylko: - Co na to wszystko Paulina?
            Zaciskam usta w cienką szparkę, bo nie wiem, jak opisać moją rozmowę z żoną. Paulina nie powiedziała mi jednoznacznie, kim jest nowy „wujek”, ale zarazem mam świadomość, że nie dałem jej zbytnio możliwości wyjaśnień. Od razu się uniosłem, a ona nie była mi dłużna. Tylko czy można wymagać ode mnie stoickiego spokoju, kiedy syn mówi mi takie rzeczy?
            - Paulina dość jasno dała mu do zrozumienia, że nie powinien się wtrącać, bo to są jej sprawy, ich życie się teraz nie łączy - odzywa się po raz pierwszy Rafał.
            - Co?! - bulwersuje się Liliana, ale po chwili ścisza głos, przypominając sobie, że Arek śpi niedaleko. - Przecież to ich wspólny syn, a oni nie są po rozwodzie.
            - To samo powiedział jej Mariusz, co ją jeszcze bardziej rozjuszyło, bo przecież, cytując: „Mariusza z nimi ciągle nie było, nie ma i nie będzie.”
            Przysłuchuję się ich wymianie zdań, jakby tyczyła się jakiejś nieznanej mi osoby. Nie reaguję, kiedy obydwoje przegadują się nawzajem, nie ukrywając zbulwersowania. Przypominam sobie o konieczności jakiegokolwiek odzewu, kiedy Rafał sprowadza mnie na ziemię krótkim: „Maniek, żyjesz?” Kiwam głową i spoglądam na nich, a oni widocznie o coś mnie pytali, bo wpatrują się we mnie z oczekiwaniem. Z opresji ratuje mnie dźwięk telefonu, więc przepraszam ich i wychodzę do kuchni. Na wyświetlaczu widnieje napis: „Michał dzwoni”, a ja bez zastanowienia odbieram.
            - Mario, jak się trzymasz? - pyta bez ogródek.
            - Jako tako - odpowiadam, choć to wielkie niedomówienie. Czuję się fatalnie ze świadomością, że w życiu mojego syna ktoś zajmuje moje miejsce, a żona, którą kocham i o którą pragnę walczyć, prawdopodobnie znalazła kogoś, kto docenia ją bardziej i ma dla niej więcej czasu niż ja.
            - Nie kłam, bo brzmisz, jakbyś miał się zaraz rozpłakać - karci mnie, jakbym był małym dzieckiem. - Posłuchaj, Dagmara starała się porozmawiać z Pauliną, ale ona nie chciała jej nic powiedzieć. Do tej pory jej się zwierzała, a teraz nic, jakby to Daga była z nią w separacji...
            - Nie kop leżącego - upominam go, bo zupełnie nie mam ochoty na wysłuchiwanie o problemach przyjaźni na linii Dagmara-Paulina. - Doceniam, że Daga chciała mi pomóc i się czegoś dowiedzieć, ale to jest sprawa między mną o Paulą. To nasze małżeństwo, nasz syn i nasze dylematy. Nie chcę, żebyście się w to mieszali i przejmowali naszymi kłopotami. Lepiej cieszcie się sobą nawzajem. Dobranoc, Misiek.
            Od razu wyłączam rozmowę i w dalszym ciągu wpatruję się w okno. Za oknem nie widać nic, bo jest już ciemna noc, ale w pewien sposób przynosi mi to spokój. Przymykam oczy i opieram czoło o szybę. Sam nie wiem, czego oczekuję i jak powinienem się zachować. Wiem tylko, że muszę zabrać Arka do mieszkania i jutrzejszy dzień poświęcić w całości tylko jemu. Odwracam się, by powrócić do salonu, ale w drzwiach natykam się na Lilkę.
            - Zostańcie tutaj - proponuje. - Arek zasnął stosunkowo niedawno, nie ryzykuj, że  go obudzisz. W łóżku jest wystarczająco miejsca dla was obydwóch, a jutro rano, kiedy wstaniecie, będziecie mogli na spokojnie pójść do ciebie.
            - No co ty, Lilka - protestuję. - Nie będę wam zawracał głowy, poza tym Arek wstaje wcześnie i na pewno by cię obudził.
            - W takim razie inaczej, panie Wlazły. - Posyła mi szeroki uśmiech. - Nie pozwalam ci szlajać się po bełchatowskich ulicach w ciągu nocy, więc jesteś zmuszony u nas zostać. Dodatkowa poduszka już leży w pokoju, tylko musisz jakoś namówić swojego śpiącego synka, żeby nie zajmował połowy łóżka, bo inaczej może ci być ciężko się tam zmieścić. - Mruga do mnie porozumiewawczo. - Jeśli chcesz wziąć prysznic, dam ci ręcznik, ale Rafał mówił, że kąpałeś się już w szatni po meczu.
            Ni z tego, ni z owego całuję ją w policzek, a ona spogląda na mnie zdziwiona.
            - Dziękuję, Lilka. Nie tylko za to, że pozwalacie mi tutaj zostać. Dziękuję, że zajęłaś się dzisiaj Arkiem. Nie powinien być świadkiem moich kłótni z Pauliną.
            - Nie ma za co, Maniek. Od tego ma się przecież przyjaciół.
            Po drodze do pokoju gościnnego wstępuję jeszcze do Rafała, by mu podziękować. On zbywa mnie machnięciem dłoni i mówi, że na jego miejscu zrobiłbym to samo, a teraz mam już iść do syna. Otwieram cicho drzwi, a na łóżku widzę śpiącego Arka. Blond włoski zasłaniają mu oczka, więc kiedy już kładę się obok, odgarniam mu grzywkę za czoło. Chłopczyk przebudza się na chwilę, a ja głaszczę go po ręce i szepczę, żeby spał.
            - Kocham cię, tatuś - mruczy sennie, po czym wtula się w moją klatkę piersiową.
            Pierwszy raz od długiego czasu zasypiam szybko, choć w ciągu nocy dręczą mnie nieprzyjemne sny. Ciągle widzę w nich Paulinę obok jakiegoś tajemniczego mężczyzny, którego twarzy nie mogę dostrzec, bo ma ją zakrytą kapturem. Arek biega szczęśliwy wokół nich i krzyczy: „Tato, tato, wujek dał mi nowy samochód!” Jednak to ja jestem tytułowany „wujkiem”. Budzę się jeszcze bardziej zmęczony niż przed snem, a chłopca nie ma obok mnie. Wstaję dość szybko, bo nie chcę, żeby zamęczył Lilkę albo Rafała, ale cała trójka siedzi w salonie i ogląda bajki. Najbardziej zafascynowany tym, co się dzieje na ekranie jest chyba Makowski, bo Arek gra z Lilką w łapki. Kiedy zauważa mnie w progu, zrywa się z kanapy i przytula do moich nóg.
            - Cześć, tato! Zrobiliśmy z Lilką przepyszne śniadanie! Nawet uratowałem resztki przed wujkiem Rafałem, bo on chciał wszystko zjeść. Chodź! - Ciągnie mnie za rękę do kuchni, a rozbawiona Liliana idzie za nami. Siedzimy razem przy stole, rozmawiając na wiele tematów, pijąc herbatę i zajadając się ciasteczkami, które Lilka jakimś cudem znajduje w szafce nad okapem, choć ja zawsze byłem pewien, że przed Rafałem żadnych słodyczy się nie schowa.
            Dopiero przed południem zabieram Arka do siebie. Idziemy razem uliczkami Bełchatowa, a chłopczyk opowiada mi o swoim przedszkolu, koleżankach, kolegach. Raczej unika tematu domu, ale ja też nie staram się wyciągnąć od niego żadnych informacji. To jest czas tylko dla nas i ja chcę go dobrze wykorzystać. W pewnym momencie Arek klepie moje kolano i krzyczy:
            - Berek!
            Tak zaczyna się jedna z wielu zabaw, pozwalająca mi na zapomnienie, że życie wcale nie wygląda tak, jakbym chciał.

 ~*~

Repugnance: Zapomniałam ostatnio prosić, żeby nie zabierali Winiara, to się zemścili. Pewnie nie tylko mnie było tak strasznie smutno, gdy przeczytałam, że odchodzi. No, ale przejdźmy do sprawy bardziej tyczącej się miejsca, w którym się znajdujemy. Kochane, chciałabym zaznaczyć, że jest nas dwie. Bardzo się cieszymy, że czytacie i komentujecie, ale jeszcze fajniej byłoby, gdybyście zwracali się do nas w liczbie mnogiej. Takie malutkie życzenie. Spełnicie je jako spóźniony prezent imieninowy? ;) Troszkę się rozgadałam... No cóż, pozostaje mi tylko powiedzieć: Do zobaczenia :*

Commi: Ja prosiłam, żeby nie zabierali Mańka i nie zabiorą. Przynajmniej raz ktoś wysłuchał moich próśb. Szkoda Aleksa, ale myślę, że jeszcze kiedyś wróci do Polski. No, tak, jest nas dwie, jakby nie patrzeć. Ja dodam chyba tylko, że nie lubię SPAMU, a SPAM nie lubi mnie. Sami zdecydujcie, co w Waszym mniemaniu tym SPAMEM jest, a co nie. Do następnego rozdziału. :*